Hiçbir acı bir başkasıyla kıyaslanamaz. Bir acı bir diğerine karşı tartıya koyulamaz.
Ne benim acım seninkinden büyük, ne de seninkisi benimkinden. Her acı, her üzüntü kendince yüktür insana.

Gün ışığına alışırken yerini geceye bırakıyor. Karanlığa alışırken aydınlık doğuyor. Doğa, geçişkenliğini bize de dayatıyor – ah, her şey esrarengiz, her şey mucizevi …