Canım Halam, nasıl da çabuk geçti koca bir ömür.
Dün bana "Bu hayatı çok güzel yaşadım" dedin - ve bunu söylerken, ki bunu söyleyebilmek kıymetli bir şey, sanki bir yolun sonuna geldiğini itiraf etmekte, sözlerin ebedî vedâya âtıfta bulunur gibiydi. Yaşamı ve yaşamayı içtenlikle seven senin gözlerinde o an ilk defa hüzün gördüm.
Zamanın, uzerimizde bıraktığı izleri, artık o onarılması zor izleri sende görmek kalbimi acıttı.
Sen benim için "yaşam dolu bir insan" tanımının saf karşılığıydın.
Çocukluğum senin anılarınla dolu ve ben o anılarımı çok seviyorum.
Dün gece bir başıma düşüncelerimin içinde kıvranırken yokluğunu tasavvur ettim ve istemsizce göğsüm sıkıştı, ağlayarak yanına gittim. İlk kez ağladım senin yanında. Sen ise hissiyatını hiç bozmadın, yine her zaman olduğu gibi sâkinliğini korudun, ve bana şöyle konuştun: "Hayat bu, ölüm de hayatın bir parçası, Denizim."
Canım Halam. Sarı saçlı, mâvi gözlü Halam.
İyi ki benim Halamsın.
