Çok kalabalık İzmir. Her yer insan kaynıyor. Üstüne hindistan sıcağı da eklenince - yok , hiç çekilmiyor.
Bir süreliğine dışarıya çıkmayacağım, ama sebebi farklı: Yazarlık sanrılarım tuttu. Zirâ bir şeyler yazmak istediğimde, daha doğrusu: yazma zorunluluğu hissettiğimde, dünya ile irtibâtımı kesiyorum. Kafamın içi kağıda dökmem gereken onlarca fikirlerle dalgalanıyor. Böyle olunca, yazma isteği de dayanılmaz bir hal alıyor. Eve kapatacağım kendimi. Günlüğüm, kulaklığım, kalemim ve ben. Ne güzel, ne güzel!